سندرم خستگی مزمن

این سندرم که با خستگی شدید و ناتوان کننده به مدت شش ماه یا بیشتر، که غالبا با در عضلانی، سردرد، گلودرد، تب خفیف، شکایت های شناختی، علائم گوارشی و غدد لنفی دردناک همراه است مشخص می باشد. پژوهش ها برای یافتن علت عفونی برای سندرم خستگی مزمن جریان دارد، زیرا بسیاری از بیماران شروع ناگهانی آن را بعد دچار شدن به بیماری شبیه سرماخوردگی گزارش کرده اند. از سال 1988، برا کنترل و پیشگیری بیماری ایالات متحده کرایتریهای مشخص سندرم خستگی مزمن را، معین نمود. و از آن به بعد روانشناسان و کارشناسان طب عمومی و عفونی به آن علاقه نشنان داده اند. این اختلال عموما به عنوان یک اختلال مبهم که علامت بارز آن احساس کسالت و احساس خستگی آمده است. این اختلال عمدتا در بین بالغین جوان دیده می شود. سندرم خستگی مزمن در کودکان وسالمندان هم دیده می شود اما به میزانی کمتر. این اختلال شیوع دوبرابری در زنان نسبت به مردان دارد.

علت این اختلال نامعلوم است، تشخیص گذاری پس از رد تمام فرضیه های پژشکی و طبی انجام می شود. چون سندرم خستگی مزمن علائم مشخصی ندارد پزشکان باید سعی کنند، حتی المقدور علائم و نشانه های بیشتری را مشخص کنند. هر چند خستگی مزمن شایع ترین شکایت است اما بیماران شکایت های دیگری هم دارند. با بررسی سابقه ی بیمار پزشک ممکن است به انواع اختلالات عصبی، متابولیک، روانی، بی اندیشد. در اکثر مواقع  بابررسی سابقه شکل خاصی از هیچ نوع اختلالی واضح نمی گردد.

برای آشنایی بیشتر با اختلال سندرم خستگی مزمن توجهتان را به کیس زیر جلب میکنیم:

خانم الف، زن 35 ساله ی مجرد، سابقه پزشکی خوشخیمی داشت، تا قبل از دچار شدن به بیماری شبیه سرماخوردگی هیچ علامت روانی در سابقه ی وی نبود. ده روز پس از ابتلا علائم حاد رفع شد ولی بی حالی و خستگی ادامه یافت. دو هفته پس از ابتلا به این بیماری او به سر کار خود برگشت ولی به دلیل احساس تحلیل رفتن قوا و درد های مفصلی و عضلانی، توان 8 ساعت کار را نداشت.  خانم الف از درمان های دارویی جواب مثبتی نگرفت. او پی ابتلا به این بیماری به مدت 3 ماه از کار خود مرخصی گرفت. این بیمار پس از گذشت زمانی و دریافت دارو های افسردگی بهبودی نسبی پیدا کرد اما همچنان تحت استرس، احساس کسالت و درد های مفصلی از سوی فرد گذارش می شود.

علائم و نشانه های همده ایی که از طریق مبتلایان به سندرم خستگی مزمن گذارش شده است شامل؛ خستگی با فرسودگی، سردرد، احساس کسالت، اختلال حافظه ی کوتاه مدت، درد عضلانی اشکالدر تمرکز، افسردگی، در شکم، تپش قلب، تعریق شبانه، تب یا احساس تب و…. می باشد باید توجه داشت که هیچ یک از این علائم علل طبی خاصی نداشته باشد.

ملاک تشخیص اختلال سندرم خستگی مزمن به شرح زیر است:

1. 1-خستگی شدید و غیر قابل توجیه به مدت حداقل شش ماه که؛

-شروع جدید یا قطعی دارد.

– ناشی از کار جسمانی مستمر نیست.

– با استراحت مرتفع نمی شود.

– کارکرد را تخریب می کند.

2 – وجود چهار تا یا بیشتر از این علائم؛

• درد گلو.
• غدد لنفاوی حساس.
• درد عضلانی.
•  درد چندین مفصل.
• الگوه های جدید سر درد.
• خواب بدون احساس آرامش.
• احساس کسالت پس از ورزش که بیش از 24 ساعت طول بکشد.

سندرم خستگی مزمن در جوانانی که درگیر در فعالیت های زیاد و درگیر در زندگی شهری هستند رایج است گروهی از پژوهشگران معتقند برخی از عوامل مثل درون گرا بودن در دوران کودکی، سرکوب کردن هیجانات، رکود در دوران کودکی شانس ابتلا به این بیماری را افزایش می دهد.

درمان خستگی مزمن در اصل یک دران حمایتی است پزشکان نباید شکایات بیماران را بر مبنی بی اساس بود رد کنند ارزیابی دقیق پزشکی و روانی ضروری است. تشویق بیماران به برگشتن به شرایط عادی بسیار مهم است باید تلاش شود که افراد فعالیت های روزمره ی خود را انجام دهند و کم کردن بار کاری بسیار موئثر تر از مرخصی از کار است. گروه های خود یاری در درمان سندرم خستگی مزمن مهم است. این گروه ها از پویش گروهی امید بخش، عرضه هویت، سهیم شدن در تجارب، و دادن اطلاعات استفاده می کنند. اتحاد اعضا در چنین گروه هایی باعث اعتماد به نفس بیشتر این افراد می شود که بسیار حائز اهمیت است به این دلیل که پزشکان اکثرا این افراد و شکایت هایشان را جدی نمی گیرند.

باید دانست که بهبودی این اختلال زمان بر است و باید تلاش شود که فرد بتواند با آگاهی نسبی از درد های خودش با آن ها کنار بی آید تا بتواند در بلند مدت بهبودی نسبی بیابد در میان نقش روانشناس برای از بین بردن زمینه های نگه دارنده ی این اختلا بسیار مهم است، روان درمانگرمی توادند با زمینه هایی که باعث می شود روند بهبود این بیماری کند و طولانی شود و تلاش در برطرف کرد آن ها به بهبود این اختلال مزمن سرعت ببخشد.