کودکان و بازی کامپیوتری

امروزه با پیشرف تکنولوژی فضای تازه و به تبع آن مشکلات تازه ایی برای کودکان و نوجوانان ایجاد شده است. والدین اکثرا سوال می پرسند که آیا بگذاریم کودکمان بازی های کامپیوتری انجام دهد یا نه؟ پاسخ به این سوال بسیار پیچیده است با توجه به رشد کودکان و ارتباطاتی که با دنیا بیرون دارند و همچنین ساختار زندگی شهری که کودکان را از سرگرمی هایی که در آن فعال باشد باز می دارد، نمی توان به والدین پاسخی روشن با بله یا خیر داد. متغیر های بسیار زیادی رو تصمیم ما تاثیر می گذارد.

زمانی که از عواقب یا عوارض بازی های کامپیوتری سخن به میان می آید اکثریت با در آسیب رسان بودن برخی از بازی ها اتفاق نظر دارند. باید دانست که آسیب بازی های کامپیوتری به دو دسته ی روانی و جسمی تقسیم می شوند. بخش جسمانی که مشکلاتی همچون چاقی، مشکلات ناشی از کم تحرکی، و آسیب های بینایی درپی بازی به صورت پیوسته رایج است. آسیب های روانی بازی های کامپیوتری مورد مناقشه ی بسیاری از افراد و متخصصین این حیطه است. آسیب هایی که بیشتر مشاهده شده است شامل، کاهش مهارت های بین فردی، پرخاشگری، اهمال کاری و… است. اما این آسیب ها یک مجموعه از باید ها نیستند، همانطور که دیده ایم بر روی بسیاری از بازی رده ی سنی زده شده است و این بدین معنی است که در خارج از بازه ی ذکر شده می تواند همراه با آسیب ها یا چالش های روانی باشد. در عین حال کنترل زمان بازی و همچنین توجه به سطح خشونتی که بازی کامپیوتری در خود دارد بسیار پر اهمیت است.  در مطلبی که چند وقت پیش می خواندم تحقیقاتی که در کانادا  و کشور های آسیای دور انجام گرفته بود از بازی های رایانه ایی تحت عنوان یک آسیب جدی یاد شده بود و از مراکز مهم فعال در حیطه ی سلامت روانی درخواست کرده بود که بر روی ساز و کار بازی ها کنترل بیشتری اعمال کند و آگاهی بیشتری را در اختیار مردم بگذارد. اما این یک روی سکه است نمی توان به فرزند خود بگوییم بازی رایانه ایی ممنوع است بلکه باید بکوشیم بازی ها به صورت کنترل شده در اختیار کودک قرار بگیرد. وجه خوب بازی های رایانه ای در بازی های حرکتی آن و همچنین در نقشی که یک کنسول بازی می تواند  به کمک رفتاردرمانگران برای تنظیم رفتار کودکان  بیاید نهفته است. امروزه پیشرفت تکنولوژی کمک بسیار زیادی به پزشکان سراسر جهان کرده است از جراحی های خاص تا درمان فوبی به وسیله ی واقعیت مجازی و کمک به کودکان اتیسم به وسیله یک بازی خاص. دنیای امروز دنیای منع کردن از تکنولوژی نیست بلکه تبدیل تهدید ها به فرصت ها است.

والدین برای برخورد با کودک خود برای تنظیم زمان و بازی های مورد استفاده باید روش های مفیدی را به کار ببرند. روانشناسان سه شیوه ی تربیتی مهم را در والدین تشخیص داده اند. شیوه ی اول سهل گیرانه است که در این سبک والدین کودکان را رها کرده و آزادی بسیار زیادی به کودک و نوجوان می دهند. روش بعدی سخت گیرانه است که والدین محدودیت های بسیار زیادی را بر کودک اعمال می کنند و کودک به شدت درگیر باید و نباید ها و تایید گرفتن از والدین است که در آینده اثر بسیار مهمی بر اعتماد به نفس کودک دارد و باعث کاهش آن می شود. روش سوم روش مقتدرانه است، در روش مقتدارنه که در وسط طیف سهل گیرانه و سخت گیرانه قرار دارد. والدین به کودکان آزادی عمل داده ولی نظارت کاملی بر آن ها دارند، کودک را از عواقب رفتار های خود آگاه می کنند و به کودک و نوجوان خود مسئولیت پذیری می آموزند. در این سبک از فرزند پروری تلاش می شود تا در عین این که برخی از باید و نباید های مهم به کودک آموزش داده شود و کنترل و نظارت نسبی بر رفتار و عملکرد کودک و نوجوان وجود داشته باشد، در عین حال کودک و نوجوان دست به انتخاب بزنند. در بحث بالا در مورد بازی های کامپیوتری باید تلاش بشود تا والدین با سبک قاطعانه در برخورد با کودک داشته باشند، بدین صورت که در عین حال که ما به کودک خود اجازه ی بازی کردن می دهیم زمان مشخصی برای آن تعیین می کنیم مجموعه ایی از بازی های رده ی سنی او را در اختیارش  می گذاریم و به او اجازه ای انتخاب می دهیم. رفتار با کودک باید قاطعانه باشد بدین صورت که کودک محدودیت های زمانی برای بازی کردن داشته باشد و همچنین از سمت دیگر کودک را به ایجاد روابط بین فردی واقعی و بازی های حقیقی تشویق کنیم و با ارتباطی دوطرفه کودک را در مورد بازی های بین فردی و فواید آن آگاه کنیم. باید به یاد داشته باشیم در تمامی رفتار های کودک بهتر است از سبک فرزند پروری قاطعانه استفاده کنیم.