اختلال شخصیت افسرده

مشخصه ی افراد مبتلا به اختلال شخصیت افسرده، وجود صفات مادام العمری در طیف افسردگی است. اینها افرادی بدبین، بی لذت، وظیفه شناس، مردد به خود و به نحوی مزمن ناشادند. با توجه به میزان شیوع اختلالات افسردگی در کل جمعیت عمومی به نظر می رسد که اختلال شخصیت افسرده هم شایع باشد، در مرد و زن به یک اندازه پیدا شود و در خانواده هایی روی دهد که اختلالات طیف افسردگی داشته باشند.

علت اختلال شخصیت افسرده معلوم نیست، اما همان عواملی که در اختلال دیستایمی و اختلال افسردگی اساسی دخیل است، ممکن است اینجا هم دست اندر کار باشد. در نظریه های روانشناختی به عواملی چون فقدان های اوایل کودکی، روش های غاط فرزندپروری، وجود سوپرایگوی مجازات گر و احساس گناه مفرط پرداخته شده است. در نظریه های زیستی هم به دو دستگاه نورآدرنرژیک و سروتونرژیک توجه شده است.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت افسرده لذت زندگی را می چشند، اما کم. بیشتر اوقات بی کس، جدی، عبوس، سلطه پذیر و بدبین اند و خود را دست کم می گیرند. خیلی زود پشیمان می شوند و احساس بی کفایتی و ناامیدی می کنند. آنها بیشتر وقت ها بسیار موشکاف اند و مته به خشخاش می گذارند، کمال طلب اند، بیش از حد با وجدان اند، فکر و ذکرشان دائما کار است، با شدت و حرارت احساس مسئولیت می کنند و با پیش آمدن موقعیت های جدید خیلی زود حالشان گرفته می شود. همیشه از این می ترسند که مورد تایید دیگران واقع نشوند. بدون اینکه حرفی بزنند در درون خود رنج می کشند و حتی ممکن است خیلی زود اشکشان درآید، هرچند در حضور دیگران معمولا چنین کاری نمی کنند. شک و تردید، بلاتصمیمی و احتیاط که گرایش همیشگی آنهاست، باعث می شود که احساس نا امنی ذاتی آنها بیشتر شود.

اخیرا هاگوپ آکیسکال هفت گروه از صفات افسردگی را ذکر کرده است: آرام، درون گرا، منفعل و ناجراتمند؛ عبوس، بدبین، جدی و عاجز از هرگونه شوخی و مطایبه؛ نقاد خود و سرزنشگر خود؛ شکاک و بدبین، منتقد و عیب جوی دیگران و دیرپسند؛ با وجدان، مسئول، مضبوط النفس؛ غرقه در فکر و مستعد نگرانی؛ دارای اشتغال خاطر با وقایع منفی، احساس بی کفایتی و ضعف های خود.

بیماران دچار اختلال شخصیت افسرده از احساس مزمن ناشادی شکایت می کنند. معترف اند که اعتماد به نفس اندکی دارند و چیز چندانی در زندگی شان نمی بینند که برایشان فرح بخش، امید آفرین یا موجب خوش بینی باشد. همیشه کارشان، خودشان و روابطشان با دیگران را تحقیر می کنند و بی ارزش می شمارند. از خود عیب جویی می کنند و خود را سرزنش می نمایند. حالت قیافه شناختی آنها نیز اغلب خلقشان را نشان می دهد: وضعیتی خمیده، چهره ای افسرده و صدایی خشن و دو رگه دارند و دچار کندی روانی – حرکتی نیز هستند.

اختلال دیس تایمی، اختلالی خلقی است که نوسان های آن بیشتر از افراد مبتلا به اختلال شخصیت افسرده است. اختلال شخصیت افسرده مزمن و مادام العمر است، منتها اختلال دیس تایمی به هر حال حمله ای است، هر زمانی می تواند روی دهد و معمولا یک عامل استرس زای زمینه ساز دارد. شخصیت افسرده را می توان جزیی از پیوستار بیماری های خلقی دانست که اختلال دیس تایمی و اختلال افسردگی اساسی گونه های شدیدتر آن هستند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت افسرده در معرض خطر زیادی از نظر ابتلا به دیس تایمی و اختلال افسردگی اساسی قرار دارند. روان درمانی، درمان انتخابی برای اختلال شخصیت افسرده است. این بیماران به روان درمانی بینش گرا خوب جواب می دهند و چون احساس واقعیت سنجی خوبی دارند، قدرت آن را دارند که در مورد مسائل روان پویشی بیماری خود بینش پیدا کنند و اثرات آن را بر روابط بین فردی خود دریابند.