درمان اختلال اضطراب فراگیر(GAD)

اختلال اضطرابی فراگیر یکی از شایع ترین انواع اختلالات اضطرابی می باشد که علامت اصلی آن دل مشغولی و نگرانی پیوسته در مورد آینده و انتظار برای اتفاق افتادن یک وضعیت نگران کننده است. عنصر اصلی این اختلال نگرانی در مورد یک موضوع نامشخص است.

درمان اختلال اضطرابی منتشر به طور کلی به دو دسته ی رواندرمانی و دارو درمانی تقسیم می شود. رواندرمانی در خط مقدم درمان قرار دارد و گاهی اوقات از دارو درمانی برای بهبود شرایط بیمار برای تسهیل روند رواندرمانی استفاده می شود. گاهی اوقات میزان اضطراب در افرادی که به این اختلال دچار هستند که نه تنها زندگی آن ها را مختل کرده بلکه چالشی بزرگ در  رواندرمانی به وجود می آورد به این دلیل بر خی از روانشناسان با ارجاع مر اجع به روانپزشک  اضطراب فرد را تا حدی کنترل می کنند تا بتوانند برای درمان این اضطراب اقدام کنند. باید این نکته روشن شود که در اکثر اختلالات روانی از جمله اختلال اضطرابی منتشر تنها کاری که دارو درمانی انجام می دهد کنترل موقتی اختلال است و در درمان این اختلال هیچ گونه گام مثبتی برداشته نمی شود. رواندرمانی رایج با استفاده از فنون مختلف رواندرمانی در تلاش است تا به علل ریشه ایی این اختلال دست یابد و آن را حل کند تا از این طریق بار بیماری را از دوش بیمار روانی بردارد و کیفیت زندگی فرد را بالا ببرد.

روان درمانی های رایج در اختلال اضطرابی منتشر شامل درمان های شناختی – رفتاری(CBT) ،رفتار درمانی، و فنون بهشیاری می باشد.

در بررسی های پیامد های کنترل شده ی اختلال اضطراب فراگیر، دو نوع درمان آزمایش شده است: داروهای ضد اضطراب و شیوه های شناختی رفتاری. شواهد دارویی محکم است؛ دارو های ضد اضطراب تا زمانی که مصرف دارو ادامه دارد، اضطراب کاهش می یابد. برگشت بیماری محتمل است، و از آن جا که دارو های ضد اضطراب  تا اندازه ایی پتانسیل اعتیاد دارند، دارو های ضد اضطراب درمان ایدآلی نیستند.

تاثیر شیوه ی شناختی رفتاری بر افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر آزمایش شده، و سه بررسی پیامدی در مورد آن وجود دارد. در یکی از بررسیها،57 بیمار مبتلا به این بیماری به صورت تصادفی تحت درمان شناختی درمانی، درمان رفتاری به تنهایی و لیست انتظار قرار گرفتند. درمان به مدت چهار تا 12 جلسه ادامه داشت و بررسی پیگیری به مدت 18 ماه ادامه یافتند.در بررسی دیگری درمان شناختی رفتاری را با داروی ضد اضطراب(دیازپام) در 101 بیمار مبتلا به اختلال اضطراب منتشر مورد مقایسه قرار گرقت. تحقیقات پیگیری برتری واضح درمان شناختی رفتاری را نشان داد، و معلوم شد که این دارو تاثیری بیشتر از پلاسیبو (دارو نما ) نداشته است.

همانگونه که در بالا مشاهده کردیم درمان شناختی رفتاری در خط مقدم درمان این اختلال قرار می گیرد در این نوع از درمان تلاش می شود با آموزش تکنیک به فرد و سپس بررسی شناختی و به چالش کشیدن شناخت فرد در مورد موقعیت هایی که باعث اضطراب فرد می شود میزان اضطراب فرد را کاهش داد. همانگونه که گفته شد افراد مبتلا به این اختلا به صورت واضح و مشخص از یک موقعیت خاص نمی ترسند بلکه یک نگرش همراه با اضطراب نسبت به آینده و حوادث پیش رو دارند از طریق درمان شناختی – رفتاری تلاش می شود که این نگرش اضطراب آور فرد که ممکن است ناشی از یادگیری و تجربه باشد به چالش کشیده شود و نگرش درست به جای آن بنشیند.

یکی از درمان های نوین که در واقع آموزش مجموعه از تکنیک ها به فرد است که نه فقط برای درمان این اختلال بلکه فرد می تواند به عنوان یک سبک برای کاهش اضطراب روزمره از آن استفاده کند، دو تکنیک عمده شامل آرامیدگی تدریج و مراقبه می باشد. روش اول آرامیدگی تدریجی است که یک یا دوبار در روز، حداقل به مدت ده دقیقه انجام می شود. در این تمرین که با عضلات بدن و شل کردن و سفت کردن آن ها سر کار داریم این فرض وجود دارد که که بدن انسان در پیروی از ساخت نورون که دو فعالیت متضاد را به طور همزمان انجام نمی دهد نمی توان هم اضطراب داشت و هم آرامیدگی. آرامیدگی نظام پاسخی را درگیر می سازد که با انگیختگی ناشی از اضطراب رقابت می کند.

روش دیگر روش مراقبه ی عادی است. مراقبه ی متعالی که دو بار در روز به مدت 20 دقیقه انجام می شود.  این مراقبه با جلوگیری از افکاری که تولید اضطراب می کنند، موثر واقع می شود.مراقبه ی آرامیدگی که فنی جدا محسوب می شود، که جلوی اضطراب را می گیرد ولی افکار مشوش را دست نخورده باقی می گذارد،  می تواند همراه با این مراقبه به صورت مکمل عمل کند.

برای درمان اختلال اضطراب منتشر یکی از فنون اساسی و رایج کاهش استرس مبتنی بر بهشیاری است که می تواند با تمرکز فرد به زمان حال و جدا کردن فرد از افکار اضطراب  و همچنین دادن ویژگی پذیرش احساسات به افراد این اختلال را به صورت کامل در کنترل فرد قرار دهد.