اختلال انطباقی

اختلال انطباقی یک طبقه ی تشخیصی مشخص با پاسخ های هیجانی نسبت به رویداد های استرس آمیز هستند. معمولا، عامل استرس زا یک مساله مالی، بیماری جسمی یا یک مسئله ارتباطی. مجموعه علائمی که ظاهر می گردد ممکن است با عاطفه ی اضطرابی یا افسردگی همراه بوده یا با آشفتگی سلوک توام گردد. طبق تعریف علائم باید سه ماه پس از تاثیر عامل استرس زا ظاهر شده و ظرف مدت شش ماه  پس از حذف عامل استرس زا زایل گردد.

شیوع این اختلال بین دو تا هشت درصد در جمعیت کلی تخمین زده می شود. این تشخیص بیشتر در زن ها دو باربر بیشتر از مرد ها گذاشته می شود. اختلال انطباقی در کودکان و نوجوانان در دوجنس به یک میزان شیوع دارد.

هرچند طبق تعریف اختلال انطباق در پی یک عامل استرس زا پدید می آید. اما ظهور آن لوزما فوری نیست. ممکن است بین وقوع عامل استرس زا و شروع  علائم تا سه ماه فاصله باشد. علائم همیشه با رفع عامل استرس زا فروکش نمی کنند، اگر عامل استرس زا طولانی مدت شود ممکن است اختلال مزمن شود. با ایجاد استرس هورمون کورتیزول در بدن ترشح می شود. این هورمون که به هورمون جنگ و گریز معروف است باعث بسیج شدن بدن برای جنگ و گریز می شود، اما با طولانی شدن شرایط استرس زا فرد و ترشح این هورمون باعث مشکلات فیزیکی از جمله ضعف سیستم ایمنی و کاهش قدرت تولید مثل. این اختلال ممکن است در هر زمانی رخ دهد وعلائم آن کاملا متغیر است و ویژگی های افسردگی، اضطرابی و مختلط در بزرگسالان شایعتر از همه است. علائم جسمی در کودکان و سالمندان رایج است. اما در هر سنی ممکن است روی دهد. عوارض اختلال ممکن است بصورت رفتار تهاجمی و رانندگی بی احتیاط ، تقلب در مسئولیت های قانونی، و انزواطلبی، علائم نباتی، بی خوابی و رفتار های انتحاری ظاهر شود.

ملاک های تشخیصی این اختلالا شامل؛

1. پیدایش علائم رفتاری و هیجانی در پاسخ به یک عامل قابل شناسائی استرس زا که ضمن سه ماه پس از شروع استرس ظاهر می شود.
2. این علائم و رفتار ها از نظر بالینی قابل مشاهده و قرائن آن به یکی از دو شکل زیر ظاهر ی شود

الف) ناراحتی شدید، فراتر از حدی که رویارویی با عامل استرس زا انتظار می رود.

ب) تخریب قابل ملاحظه در عملکرد اجتماعی، تحصیلی و شغلی.

1. نشانه های داغدیگی نباشد.
2.  علائم پس از ختم عامل استرس زا بیش از 6 ماه دوام نمی آورد.

بسته به این که این اختلال همراه با چه علائمی خود را نشان دهد به طبقه های خاصی تقسیم بندی می شود.

با اضطراب، باخلق افسرده، با اختلال سلوک و…

اختلال انطباق با خلق افسرده:

در اختلال انطباق همراه با خلق افسرده، تظاهرات عمده عبارتند ازخلق افسرده، گریه و زاری و ناامیدی. نوجوانانی که به این نوع اختلال انطباقی دچار هستند احتمال بیشتری وجود دارد در بزرگسالی به افسردگی دچار شوند.

اختلال انطباق همراه با اضطراب:

علائم اضطراب نظیر تپش قلب، تحریک پذیری و تهیج در اختلال انطباق با خلق مضطرب وجود دارد.

اختلال تطابق با خلق افسرده و مضطرب توام

در این اختلال بیماران هم ویژگی اضطرابی و هم ویژگی های خلق مضطرب را به صورت توامان دارند.

اختلال انطباقی با آشفتگی سلوک

در اختلال انطباق با آشفتگی سلوک، نظاهرات عمده به منش مربوط می گردد که در آن حقوق دیگران زیر پا گذاشته شده یا اصول و معیار های اجتماعی متناسب با سن نادیده گرفته می شود. مونه هایی از این رفتار عبارتند از ولگردی، فرار از مدرسه، رانندگی بدون احتیاط، نزاع با دیگران.

عموما علائم بیماران مبتلا به این بیماری پس از رفع عامل استرس فروکش می کند. روان درمانی همچنان درمان انتخابی اختلالات انطباق است. گروه درمانی برای بیمارانی که متحمل استرس مشابهی شده اند مفید است- مثلا گروه افراد بازنشسته و یا افراد دیالیزی- روان درمانی انفرادی امکان تفتیش معنی عامل استرس زا را برای بیمار فراهم کرده، و پیدایش بینشی همه جانبه را امکان پذیر می سازد. عموما در درمان اختلالاتی که عامل مشخص بیرونی دارند و فرد را تحت فشار قرار می دهند درمان های حمایتی و گروهی بیشترین تاثیر را دارند.